 |
| photo by:http://bagger-ce.blogspot.com/2010/04/klara-hobza-nay-ill-have-starling.html |
hit the 'play' button:
Miss Bella had a glimpse of mental relief when she realized that her blowing agent is working properly after it's annual service. She was stressed for a while thinking of the manager's words implying that it will probably not operate again.
Meanwhile, on a sunny day like today she went for a walk. The city was still the shame. Ναι, ντροπή. The faces were still dull but now suntanned. The sun was still there. And also the traps. Κατά διαστήματα στον περίπατό της, ένιωθε δροσιά. Στα σκιερά σημεία. Ίσως και ψύχρα. Της άρεσαν ανέκαθεν οι φθινοπωρινές βόλτες στην πόλη. Και τώρα, πεισματικά, κάθε μέρα περπατάει περισσότερο. Her new project entitled 'traps' is in progress and maybe never-ending. Κουράστηκε λίγο και δίψασε και είπε να σταματήσει στο πρώτο cafe που θα βρισκόταν στο δρόμο της. Ο δρόμος αυτός όμως είχε παραδόξως μόνο ένα ζαχαροπλαστείο, ένα φούρνο, ένα μανάβικο και ένα μαγαζί με μεταποιήσεις παιδικών ενδυμάτων 'Ο κλούβιος και η σουφλίτσα'. Γέλασε, δε γινόταν να κάνει αλλιώς. Έστριψε κάπου και βρέθηκε εκεί ακριβώς που ήθελε, σε ένα μικρό cafe σε σκιερό σημείο. Έκανε ψύχρα τώρα. Ωραία. Να καπνίσει ήθελε και να πιεί έναν ωραίο καφέ. And track any signs for the 'traps'. Ξαφνικά άκουσε ήχο τακουνιών στο πλακόστρωτο. Και συγκεντρώθηκε. Είναι δύσκολο να περπατάς με τακούνια στο πλακόστρωτο και αστείο. Και επικίνδυνο. Έχει πολλές παγίδες ο δρόμος. Αν μη τι άλλο έχει ενδιαφέρον ώρες ώρες, πάντα όμως βάσει της διάθεσης του παρατηρητή. Μια κυρία πέρασε από δίπλα της και καθώς απομακρυνόταν, απομακρυνόταν και ο ήχος των τακουνιών. Μόνο που η κυρία φόραγε αθλητικά. Με αθλητικά είναι πιο εύκολο η αλήθεια είναι.
Όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία, τουλάχιστον όχι τόση όση το ότι δεν χρειάζεται να παίρνει κανείς της μετρητοίς κάποιον που λέει 'το άκουσα με τ'αυτιά μου' αν αυτό δε συνοδεύεται απαραίτητα και με το 'και το είδα με τα μάτια μου'.
Και πάλι, σίγουρος δεν μπορείς να είσαι.
Αυτά και άλλα σκεφτόταν η δεσποινίδα Μπέλλα χωρίς να την έχει λεπτό απασχολήσει το απλό. Ότι δηλαδή το βήμα της κυρίας με τα αθλητικά συντονίστηκε με αυτό μιας κυρίας με τακούνια που απλά δεν μπήκε στο οπτικό της πεδίο. Μ'αυτά και μ'αυτά, δεν κατάλαβε πότε γέμισε το τραπέζι μπροστά της (με δύο χαριτωμένες κοπέλες και έναν συμπαθή νεαρό). Δεν είχε σκοπό να κρυφακούσει τη συζήτησή τους, ήταν όμως αδύνατο να μη συμβεί. Τα τραπέζια ήταν οριακά κολλητά μεταξύ τους και η παρέα είχε θέματα να λύσει γι'αυτό μίλαγαν δυνατά τονίζοντας κάποιες συγκεκριμένες λέξεις που δυστυχώς δεν θυμάται αν τη ρωτήσεις. Θυμάται μόνο μια μεγάλη πρόταση που είπε μια από τις κοπέλες σχεδόν χωρίς να πάρει ανάσα και παίζοντας μονότονα με την κορδέλα που είχε πλεγμένη στα μαλλιά της. Μα φυσικά είμαστε μόνοι, είπε, όλα τα άλλα είναι συναντήσεις...είμαστε μόνοι πάντα γιατί η στιγμή που αισθάνεσαι κάτι...ότι και αν είναι αυτό...απέχει από τη στιγμή που θα το μοιραστείς..απέχει δευτερόλεπτα μέχρι να το πείς σε κάποιον δίπλα σου...απέχει λίγο παραπάνω αν πάρεις τηλέφωνο...απέχει...το έχεις νιώσει μόνος σου...μό-νος-σου...και δεν υπάρχει τίποτα μίζερο σε αυτό...θέλετε να δοκιμάσετε απ' τη γρανίτα? ωωω είναι τόσο καλή. Και μετά τους χαμογέλασε.
The blowing agent blows inside the head and forces the air towards the traps. Then, when the traps are filled,the wooden door on the upper side immediately closes. Έγραψε η δεσποινίδα Μπέλλα σε μια χαρτοπετσέτα.
words: y.sk [C. September 2011]
