book 29 | twenty_nine

video: y.sk [C. Oct. 2011]

book 28 | the drawer

photo: http://www.flickr.com/photos/calliope/2349181214/

hit the 'play' button:

Η δεσπονίδα Μπέλλα πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε για να μαζέψει κάποια πράγματα που από χρόνια έπρεπε να μαζευτούν. Είτε για να πεταχτούν, είτε για να αποθηκευτούν και να πεταχτούν αργότερα, είτε για να αποθηκευτούν και να περάσουν στις επόμενες γενιές μέχρι κάποια στιγμή να πεταχτούν, τέλος πάντων έπρεπε να φύγουν απ'τη μέση. Εκεί, την περίμενε η μαμά της με το γνωστό χαμόγελο και τα μαλλιά της όμορφα χτενισμένα (γεγονός που υποδήλωνε πως δεν θα τη βοηθούσε καθόλου στο μάζεμα). Πίνωντας γάλα με καφέ όπως παλιά, είπαν να αρχίσουν με κάτι εύκολο. Επιλέχθηκε το κόκκινο έπιπλο με τα τέσσερα μεγάλα συρτάρια που έπρεπε να αδειάσει και να μπουν άλλα πράγματα. Η δεσποινίδα Μπέλλα το διάλεξε σαν πρώτο γιατί ήξερε πως όταν φτάσουν στο κάτω αριστερό συρτάρι, εκεί που ήταν οι φάκελοι με τις φωτογραφίες, τα πράγματα θα γίνουν εύκολα ή ίσως και όχι αλλά σίγουρα δεν θα επιβαρύνει τη μέση της με κουβαλήματα. Ανάμεσα στους φακέλους και τις ιστορίες τους που η μαμά της έλεγε για πολλοστή φορά και που κατά βάθος η δεσποινίδα Μπέλλα χαιρόταν πάντα να ακούει, η κυρία Ολυμπία άρχισε να διηγείται μια άγνωστη ιστορία για τον κύριο με τις ταπετσαρίες που η Μπέλλα χάζευε όταν ήταν μικρή. Σχεδόν τον παρακολουθούσες, ήταν τα ακριβή της λόγια. Η δεσποινίδα Μπέλλα, ήταν σίγουρη ότι δεν την είχε ξαν'ακούσει αυτή την ιστορία και ξαφνικά σταμάτησε να είναι υπομονετική και ανυπόμονη μαζί και έδωσε όλη της την προσοχή στη μαμά της που ξεκίνησε την ιστορία κάπως έτσι: ' να, το βλέμμα σου εδώ μου θυμίζει τότε στο εξοχικό πριν καν αρχίσεις να μιλάς.  Όποτε πηγαίναμε βόλτα στο λιμάνι και έβλεπες τον κύριο με τις ταπετσαρίες, σταμάταγες να προσέχεις οτιδήποτε άλλο και τον παρατηρούσες και χαμογελούσες. Όπου τον έβλεπες, σταμάταγες και τον κοιτούσες. Αλλά δεν τον κοιτούσες απλά, ήσουν σαν εξερευνητής. Και ήταν αρκετά αστείο γιατί ήσουν νιάνιαρο και αυτός απλά περιφερόταν ή καθόταν στο καφενείο με ένα δειγματολόγιο στο χέρι και η αλήθεια είναι ότι ήταν αξιοπρόσεχτος και όλοι τότε τον σχολίαζαν. Και ήταν αστείο για εμάς να σε βλέπουμε να χαζεύεις έτσι. Μα δεν τον θυμάμαι καθόλου, είπε η Μπέλλα... και μετά, έχουμε καμιά φωτογραφία του πουθενά? Όχι, είπε η κυρία Ολυμπία, ούτε το όνομά του θυμάμαι αλλά θυμάμαι πως εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν. Κράταγε πάντα το δειγματολόγιό του μαζί και ξέρω σίγουρα πως δεν ήταν πωλητής ή κάτι τέτοιο. Συνήθως έδειχνε τα δείγματα στους γνωστούς του και ενώ δεν έλεγε πολλά λόγια, καταλάβαινες πως κάθε φορά ένα από αυτά τον είχε ενθουσιάσει περισσότερο από τ'άλλα. Καμιά φορά έλεγε ' Αυτή. Ωωωω... Δεν είναι ωραία?' ή άλλοτε καθόταν στο καφενείο με τις ταπετσαρίες απλωμένες στη διπλανή καρέκλα. Έδειχνε χαρούμενος που τις είχε και τις κοίταζε και έτσι απλωμένες που ήταν μπορούσαν εύκολα να τις δουν και οι περαστικοί ακόμα και αν ήταν σε αυτοκίνητο. Ήταν αγαπητός αλλά και τον σχολίαζαν όπως σου είπα, θυμάμαι πώς τον χαιρέταγαν διάφοροι φωνάζοντας 'εεεεεε!!!πότε ήρθες??' και μετά κοίταγαν με πονηριά το δειγματολόγιό του, που όπως σου είπα ήταν πάντα διαφορετικό.  Στο είπα? Τέλος πάντων. Εκείνος χαμογελούσε. Το χαμόγελό του το θυμάμαι.
Κάποτε ο σερβιτόρος στο καφενείο μας είπε ότι φεύγωντας όπως πάντα βιαστικά, ξέχασε το δειγματολόγιό του εκεί. Μετά από κάποιες ώρες, πήρε τηλέφωνο και ζήτησε να του το κρατήσουν και επισήμανε αυστηρά αλλά ευγενικά πως δεν πρέπει να το χάσουν ή να το δανείσουν πουθενά και πως θα έρθει να το πάρει ο ίδιος ή ίσως κάποιος άλλος. Δεν γύρισε να το πάρει, αλλά μετά από κάποιους μήνες και χωρίς να το έχει αναζητήσει, το θυμήθηκε ο σερβιτόρος και του το έδωσε . Ένας απ'τους γνωστούς του επίσης μας είπε ότι είχε πολλά τέτοια στο σπίτι του και ότι ενώ τους είχε αδυναμία, συχνά τα ξέχναγε απο εδώ και από εκεί και για καιρό τα έχανε αλλά πάντα χαιρόταν πολύ όταν τυχαία τα ξανάβρισκε. Μια φορά που καθόμασταν δίπλα του στο καφενείο και εσύ  τον κοίταγες όπως πάντα και είχες αφήσει το παγωτό σου και έλιωνε, σου είχε δώσει ένα κομμάτι και σου είχε πεί πως είναι το πιο ωραίο του και το πιο τυχερό. Θυμάσαι? Που να θυμάσαι. Κάπου εδώ το έχω...περίμενε λίγο να το βρώ, είπε η κυρία Ολυμπία και χάθηκε στο δωμάτιό της. 

 words: y.sk [C. October 2011]

photo: y.sk archive [C.]