book 9 | once upon a time a few hour sleep and a summer day

photo: y.sk [ C Oct. 2010 ]

hit the ' play ' button:

Πρωί. Ζεστά σεντόνια. Η δεσποινίδα Μπέλλα ξυπνάει απότομα, μάλλον απ' την πολλή ζέστη. Στο μυαλό της, εικόνες από τ'όνειρο που έμεινε στη μέση, ανακατεμένες με εικόνες αληθινές της προηγούμενης ημέρας, με σκέψεις που έγιναν εικόνες στον ύπνο της και λόγια που μπήκαν στις εικόνες από μόνα τους. 

Απορεί: όλα αυτά, πόσο γρήγορα γίνονται μέσα σε ύπνο λίγων ωρών και γιατί δεν εξατμίζονται όταν το σώμα ξυπνάει ιδρωμένο για να πάει να κατουρήσει και να πιεί λίγο νερό?

Απορεί αλλά δεν δίνει βάση γιατι ξαναξαπλώνει, παρ'όλο που  μονολογεί " γράψτα. θα τα ξεχάσεις πάλι ! " .
Το μόνο που προλαβαίνει να γράψει είναι ένα μύνημα στον εαυτό της " γράψτα! " και ο ύπνος την ξαναπαίρνει.

Ξαναξυπνάει κάποιες ώρες μετά ιδρωμένη πολύ και με αίσθημα πόνου στις πατούσες της. Ησυχάζει όταν καταλαβαίνει πως δεν έχει πατήσει τίποτα αιχμηρό. Πώς θα μπορούσε άλλωστε αφου ήταν ξαπλωμένη?

Στον  ύπνο της, η Μπέλλα:

περπατάει ξυπόλητη σε σκάλες που ίσως και να γνωρίζει στην πραγματικότητα αλλά στα όνειρα σίγουρα έχει ξαναβρεθεί εκεί. Και στις δύο περιπτώσεις, δεν ξέρει να πεί ούτε σε ποιόν ανήκουν ούτε γιατί βρίσκεται εκεί. Μόνο ότι της είναι οικίες και είναι πάντα ίδιες, λευκές, κυκλικές και πεντακάθαρες. Πάντα, και με ωραίο λευκό φως να έρχεται απ'έξω (τώρα που το ξανασκέφτεται, δεν έχει δει τον εαυτό της ποτέ εκεί νύχτα).

Αυτή τη φορά δεν βιάζεται. Τις κατεβαίνει νυσταγμένη αργά. Ταράζεται ξαφνικά και φωνάζει τρομαγμένη και πονάει. Κάτι πάτησε λίγο πριν το τελευταίο σκαλί. Πονάει και βρίζει και κοιτάει κάτω και βλέπει μικρά κομμάτια από σπασμένο κάτι, σαν γλάστρα. Δεν καταλαβαίνει, είναι πολύ μικρά τα κομμάτια, ίσως κόκκινα, δεν είναι ευδιάκριτο το χρώμα και ούτε τι αντικείμενο ήταν πριν σπάσει μπορεί να καταλάβει κανείς.

" μα που βρέθηκαν αυτά εδώ ? εδώ είναι πάντα πεντακάθαρα και μπαίνω μόνο εγώ " σκέφτεται καθώς σαλιώνει το δάχτυλό της και το βάζει στην μικρή πληγή στην πατούσα της. 

Και ξαναξυπνάει [..ιδρωμένη πολύ και με αίσθημα πόνου..που λέγαμε πριν].

Μετά, χωρίς ίχνος χρονικής τάξης, της έρχεται στο μυαλό σιγά σιγά μια αλλόκοτη μίξη ονείρων και πραγματικότητας.

Περπατάει σ'έναν άγνωστο δρόμο με κόσμο πολύ. Ανάλαφρη. Στο μυαλό της ακούει στίχους και μουσική και το βλέμμα της κολλάει σ'ένα όμορφο ζευγάρι με ένα μικρό αγόρι ανάμεσά τους που αιωρείται και ξεκαρδίζεται στα γέλια που το σηκώνουν στον αέρα καθώς περπατάνε κρατημένοι και οι τρείς απ' τα χέρια. Μετά το ξανακατεβάζουν και το ξανασηκώνουν  και αυτό κάθε φορά ξεκαρδίζεται σα να είναι η πρώτη φορά. Τότε, ακούει τα λόγια του φίλου της που της έλεγε ότι αγόρια γεννάνε οι γυναίκες που έχουν έρθει σε οργασμό τη στιγμή που γίνεται η σύλληψη και χωρίς να ξέρει αν αυτό είναι αποδεδειγμένο, σκέφτεται στον ύπνο της: 
" πρέπει να το πώ στον Χ. αυτό ".

Έχει αρχίσει να ξυπνάει κανονικά όταν προσπαθεί να θυμηθεί όλες τις εικόνες του ύπνου της. Μα δεν μπορεί. 

Φτιάχνει καφέ, τσιγάρο και ανοίγει το λάπτοπ της να βάλει μουσική. Το έχει πάντα στο shuffle mode (που σημαίνει τυχαία επιλογή), πατάει play και εξαφανίζεται στην κουζίνα.

Μετά από λίγο επιστρέφει και στο σαλόνι ακούγεται " a machine for loving ". Είναι [ ή μάλλον μοιάζει πολύ με ] το τραγούδι που άκουγε στο όνειρο, όταν περπάταγε στον άγνωστο δρόμο, λίγο πριν προσέξει το ζευγάρι. Χαμογελάει συνομωτικά και βρίσκει αδύνατο να καταφέρει να επαναφέρει οποιαδήποτε άλλη εικόνα ή συναίσθημα στη μνήμη της.

Θυμάται στο όνειρο (ή μήπως στην αλήθεια?) να μπαίνει σε πλοιάριο με τον καλό της φίλο, να του λέει 'διάλεξε θέση', αυτός να δείχνει κάπου, να κάθονται και να μιλάνε και να γελάνε και να σοβαρεύουν λίγο και μετά ξαφνικά να φιλιούνται λίγο και μετά να φτάνουν και να σηκώνονται και εκείνη να βλέπει οτι κάθονταν στη σειρά έντεκα, και να ξαναγελάνε και να ξανασοβαρεύουν, σα να΄ναι μόνοι τους. 

Μετά, κοιτάει την ώρα και επανέρχεται στην πραγματικότητα γιατί πρέπει να πάει για κούρεμα και έχει αργήσει πάλι.

words: y.sk [ C Aug. 2009 ]